Hoe gaat het met Rosa?
Ongeveer een jaar geleden moest Rosa haar werk voor ChristenUnie Velsen, maar ook het werk voor haar vaste baan, neerleggen. Hier beschrijft ze zelf hoe het nu met haar gaat. We zijn dankbaar dat het stapje voor stapje beter gaat. En lees vooral ook haar afsluitende oproep!
Met plezier en interesse heb ik mij altijd ingezet voor de ChristenUnie. Als 18-jarige startte ik bij gemeente Haarlem, waar ik commissiewerk deed samen met Frank Visser. Ondertussen rondde ik mijn studie af aan de Universiteit van Utrecht, trouwde ik de meest fantastische man op aarde (Arjo Barth), verwierf ik mijn eerste baan als organisatieadviseur bij gemeente Haarlem en kregen we twee kinderen. De politiek had mijn hart en pakte ik na de zwangerschapsverloven graag weer op.
Toen we verhuisden naar IJmuiden was het logisch om ook voor de ChristenUnie in de Velsense politiek beschikbaar te zijn. Het pakte goed uit. Frank Cornet en ik zijn een goed duo om het werk gedaan te krijgen. We brengen licht, harmonie en inspiratie van boven, we dienen de gemeente met grote toewijding. Ondertussen wisselde ik van baan als onderwijskundig adviseur bij SBB, waar ik grote projecten begeleid voor het MBO, met bestuurders en andere leiders binnen bedrijven, brancheorganisaties en onderwijsinstellingen. Ook kwamen er (in coronatijd) nog twee kinderen bij en had ik een rijk sociaal leven via hockey, de school van onze kinderen en de kerk.
Het leven ging goed en ik genoot volop, tot vorig jaar alles met piepende banden tot stilstand kwam en ik een vrije val maakte de diepte in van een burn-out. Ik heb mij nog nooit zo onbeholpen gevoeld als in het afgelopen jaar. Het is ontwrichtend en heeft een traumatische uitwerking. Het is niet te beschrijven hoeveel impact een burn-out heeft, op de persoon zelf, het gezin, de directe omgeving en uiteindelijk zeker ook op de maatschappij. Burn-out is een groot probleem dat door heel Nederland aan de levende lijve wordt ondervonden.
Ik kon niet meer voor mijn eigen kinderen zorgen, het huishouden ging niet meer, sporten was geen optie, geen verjaardagen, geen kerkdiensten, geen bezoekjes naar dezen of genen: mijn cirkeltje werd heel klein, ongeveer 1 vierkante meter. Licht was te veel, geluid was te veel, aanraking was te veel, mijn eigen "inner state" was te veel. Afzondering was de enige optie, heel verdrietig, en daar was God. Ik ontmoette God op het strand, in het bos, in de duinen en thuis op de bank met de Bijbel op schoot.
Langzaam werd het afgelopen jaar een cadeau: ik leerde "the hard way" om niet meer in zeven sloten tegelijk te lopen. Om niet meer mijn waarde te zoeken in de werken van mijn eigen handen of intelligentie, maar om genoeg te zijn omdat ik genoeg ben, zonder resultaten op te leveren. Ik heb geleerd om Gods acceptatie te aanvaarden, de liefde van God de Vader die dorst naar je hart en je hart alleen. Dit is helend tot op de dag van vandaag en dat is blijvend.
Vanuit de rust aan de voeten van Jezus probeer ik langzaam mijn activiteiten uit te breiden, onder begeleiding van een geweldige zorgcoach van de gemeente Velsen en de steun van mijn vriendinnen. Ongelooflijk, wat een zegen! Inmiddels kan ik mijn kinderen weer liefhebben, ze steunen in hun welzijn en groei, ontvankelijk zijn voor mijn man Arjo en er ook weer voor hem zijn. Het lukt weer om boodschappen te doen en te koken. Ik doe weer zelf de was en onderneem sociale activiteiten.
Vanaf november/december probeer ik voorzichtig 2x twee uurtjes te werken. Het zal gaan om boventallige werkzaamheden met een laag handelingstempo en zonder deadlines. Mijn verlangen is om nooit meer op mijn oude niveau te komen, maar op het niveau dat God geeft. Mijn taak is om betrouwbaar en verantwoordelijk te zijn in wat mij gegeven is in hier en nu. En daar ben ik al zo rijk!
Wat de politiek betreft houden Frank en ik het voorlopig op onze tweewekelijkse wandelingen door de prachtige natuur van Velsen. Het contact is goed en wanneer de tijd rijp is, zal ik langzaam weer zaken gaan oppakken. Ik kijk daar erg naar uit, maar het is nog een vergezicht. De gemeentelijke verkiezingen komen er alweer aan. Dat geeft zorg, ook al weten we dat God voorziet.
Mijn oproep aan iedereen die dit leest is: "Wil jij in je stille tijd met God vragen of de Velsense politiek jouw plek mag zijn?" Als God liefde voor Velsen aanwakkert in jouw hart mag je erop vertrouwen dat het iets om van te genieten, om mooie dingen mee te maken en samen met Hem te bouwen aan een mooiere, gezondere, sterkere mini-maatschappij in Velsen.
